Per quattuor expeditiones suas in Vietnamia, Maior Exercitus Ioannes J. Duffy saepe post aciem hostium pugnavit. In una tali expeditione, solus cohortem Vietnamiae Meridianae a caede servavit. Quinquaginta annis post, Crux Servitii Insignis, quam ob haec facta accepit, ad Medallam Honoris promota est.
Duffy natus est XVI Martii anno MCMXXXVIII Brooklyni, Novi Eboraci, et in exercitum mense Martio MCMLV, annos natus XVII, conscriptus est. Anno MCMLXIII, ad gradum praefecti promotus est et se adiunxit quintae unitati copiarum specialium, "Green Berets" appellatae.
Per cursum honorum, Duffy quater in Vietnam missus est: annis 1967, 1968, 1971 et 1973. Tertio servitio suo, Decorationem Honoris accepit.
Initio Aprilis anni 1972, Duffy consiliarius senior erat cohortis delectissimae in Exercitu Vietnamiae Australis. Cum Vietnamiae Septentrionales castra subsidii ignis Caroli in montibus centralibus patriae capere conarentur, militibus Duffy iussi sunt copias cohortis sistere.
Cum impetus finem secundae hebdomadis appropinquaret, dux Vietnamiae Meridianae cum Duffy laborans interfectus est, statio imperii legionis diruta est, et cibus, aqua et tormenta deficiebant. Duffy bis vulneratus est sed evacuari recusavit.
Primo die XIV Aprilis, Duffy frustra locum ad descensum aeroplanis commeatus sumendi parare conatus est. Progrediens, prope ad loca hostium antiaeria accedere potuit, impetum aereum excitans. Tribunus tertio fragmentis sclopeti vulneratus est, sed iterum curam medicam recusavit.
Paulo post, Vietnamienses Septentrionales tormentis in basem bombardandum coeperunt. Duffy in aperto mansit ut helicoptera Americana ad loca hostium dirigeret et impetum impediret. Cum hoc successus ad quietem pugnae duxit, tribunus militum damnum basi illatum aestimavit et curavit ut milites Vietnamienses Meridionales vulnerati in tuto loco transferrentur. Etiam curavit ut reliquas tormenta distribueret iis qui adhuc basem defendere poterant.
Paulo post, hostes iterum impetum facere coeperunt. Daffy ex navi bellica in eos tela mittere perrexit. Vespere, milites hostiles undique ad castra confluere coeperunt. Duffy de loco in locum se movere debebat ut ignem corrigeret, scopos pro observatoribus tormentorum inveniret, et etiam ignem ex navi bellica in suam positionem, quae iam vulnerata erat, dirigeret.
Nocte adveniente, manifestum erat Duffy et eius milites victuros esse. Refugium parare coepit, auxilium tormentariorum sub igne tecto Dusty Cyanide postulans, et ultimus ex castris reliquit.
Primo mane postero, copiae hostium insidiis reliquis militibus Vietnamiae Meridianae recedentibus oppugnaverunt, quo facto plures clades et viros fortes dispersi sunt. Duffy loca defensiva suscepit ut milites sui hostem repellere possent. Deinde eos qui manebant — multos eorum graviter vulneratos — ad zonam evacuationis duxit, dum hostes eos persequi pergebant.
Ad locum evacuationis perventum, Duffy helicoptero armato imperavit ut iterum in hostes ignem aperiret et locum descensus pro helicoptero auxilii designavit. Duffy recusavit unum ex helicopteris conscendere donec omnes alii in nave essent. Secundum relationem evacuationis San Diego Union-Tribune, cum Duffy in pertica se libraret durante evacuatione helicopteri sui, parachutistam Vietnamiensem Meridionalem qui ex helicoptero cadere coeperat servavit, eum prehendit et retraxit, deinde a sclopetario portae helicopteri, qui durante evacuatione vulneratus erat, adiutus est.
Duffy initio Cruce Servitii Insignis ob supradicta facta donatus est, sed hoc praemium nuper ad Medagliam Honoris evectum est. Duffy, annos natus octoginta quattuor, una cum fratre suo Tom, summum praemium nationale pro virtute militari a Praeside Iosepho R. Biden in caerimonia in Domo Alba die quinto mensis Iulii, anno bis millesimo vicesimo secundo, accepit.
"Incredibile videtur circiter quadraginta homines sine cibo, aqua et armis adhuc vivere inter caedes hostium," dixit Iosephus M. Martin, legatus exercitus, generalis exercitus, in caerimonia. Cum vocatione ad suum locum oppugnandum ut legioni suae se recipiendi liceret, fugam possibilem reddidit. Fratres Vietnamiani Maioris Duffy... credunt eum legionem suam a deletione totali servavisse."
Una cum Duffy, tres alii milites Vietnamenses, e copiis specialibus exercitus, medaglia ornati sunt. Dennis M. Fujii, centurio exercitus Edwardus N. Kaneshiro, et Dwight Birdwell, centurio exercitus quinto.
Duffy mense Maio anni 1977 ab officio se ab officio recessit. Per viginti duos annos servitii sui, sexaginta tria alia praemia et distinctiones accepit, inter quae octo Purple Hearts.
Postquam Maior se ab officio removerit, ad Santa Cruz, Californiam, migravit, ubi tandem mulierem nomine Mariam convenit et in matrimonium duxit. Civilis, praeses societatis editorialis erat, antequam negotiator bursatilis factus est et societatem negotiationis pretii minoris condidit, quae tandem a TD Ameritrade empta est.
Duffy etiam poeta factus est, quasdam experientias bellicas suas in scriptis suis enarrans, fabulas posteris tradens. Multa carmina eius in interrete edita sunt. Major sex libros carminum scripsit et Praemio Pulitzeriano nominatus est.
Carmen a Duffy scriptum, cui titulus "Moderatores Aërii in Prima Actione" (Frontline Air Traffic Controllers), in monumento Coloradensi Springs, Coloratensi, inscriptum est, quo victimae moderatorum aërii in prima actione honorantur. Secundum situm interretialem Duffy, etiam Requiem scripsit, quod in inauguratione monumenti recitatum est. Postea, Requiem parti mediae monumenti aenei additum est.
Gulielmus Reeder iunior, tribunus militum emeritus, veteranus, librum "Extraordinary Valor: Fighting for Charlie Hill in Vietnam" scripsit. Liber res gestas Duffy in expeditione anni 1972 enarrat.
Secundum situm interretialem Duffy, est sodalis conditor Societatis Belli Specialis et in Aulam Famae Infanteriae OCS apud Fort Benning, Georgiae, anno 2013 inductus est.
Ministerium Defensionis vim militarem praebet quae necessaria est ad bellum prohibendum et patriam nostram servandam.
Tempus publicationis: XVI Kalendas Decembres, anno MMXXII
