Τα κακώς βελτιστοποιημένα σχέδια αποτελούν κύρια αιτία επιφανειακών ελαττωμάτων, καθώς αναγκάζουν τη διαδικασία χύτευσης με πίεση να αντισταθμίσει τα μη λειτουργικά χαρακτηριστικά. Βασικοί παράγοντες που σχετίζονται με το σχεδιασμό περιλαμβάνουν:

Πάχος μεταλλίου:Το ανομοιόμορφο πάχος τοιχώματος (π.χ., μια άκρη 1 mm δίπλα σε ένα λογότυπο 6 mm) προκαλεί ανομοιόμορφη ψύξη. Τα παχύτερα τμήματα συρρικνώνονται περισσότερο καθώς στερεοποιούνται, δημιουργώντας σημάδια βύθισης στην επιφάνεια (κοιλότητες) ή "λακκούβες". Τα λεπτότερα τμήματα μπορεί να κρυώσουν πολύ γρήγορα, οδηγώντας σε ψυχρά κλείστρα (ορατές γραμμές όπου τα ρεύματα λιωμένου μετάλλου δεν συγχωνεύονται ομαλά). Για τα μετάλλια, ένα σταθερό πάχος 2–4 mm είναι ιδανικό για την αποφυγή αυτών των προβλημάτων.

Γωνίες έλξης και αιχμηρές γωνίες:Χωρίς επαρκείς γωνίες βύθισης (1–3° για τις περισσότερες επιφάνειες μεταλλίων), το στερεοποιημένο μεταλλικό τεμάχιο κολλάει στο καλούπι, με αποτέλεσμα γρατσουνιές ή "σχισίματα" στην επιφάνεια κατά την αφαίρεση του καλουπιού. Οι αιχμηρές γωνίες 90° παγιδεύουν αέρα κατά τη χύτευση, σχηματίζοντας φυσαλίδες αέρα (μικρές, στρογγυλές εσοχές) στην επιφάνεια. Η στρογγυλοποίηση των γωνιών σε 0,5–1 mm εξαλείφει αυτό το πρόβλημα.

Μέγεθος & Πολυπλοκότητα Λεπτομερειών:Οι εξαιρετικά λεπτές λεπτομέρειες (π.χ. κείμενο μικρότερο από 8pt, λεπτές ανάγλυφες γραμμές <0,3 mm) δεν μπορούν να καλυφθούν πλήρως από λιωμένο μέταλλο, με αποτέλεσμα θολά ή ελλείποντα χαρακτηριστικά της επιφάνειας. Τα υπερβολικά πολύπλοκα τρισδιάστατα ανάγλυφα (π.χ. βαθιές εσοχές ή στενά κενά) παγιδεύουν επίσης αέρα, δημιουργώντας κενά που φθείρουν την επιφάνεια.